ΔΑΝΤΗΣ ΑΛΙΓΚΙΕΡΙ, της Κωνσταντίνας Κάτρη

Δάντης, της Κωνσταντίνας Κάτρη

Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της μεσαιωνικής αντίληψης για τη ζωή και του φόβου για την πανούκλα (Μαύρο Θάνατο) είναι οι ανθρώπινοι τύποι που παρουσιάζει ο Τζοβάνι Μποκάτσο (Βοκάκιος) στο έργο του Δεκαήμερο (Decamerone). Το έργο έχει αφηγήσεις από βασιλιάδες και ζητιάνους, από πόρνες και πριγκίπισσες, από μεγαλέμπορους και καλόγερους, ενώ ο χώρος όπου κινούνται τα πρόσωπα του "Δεκαήμερου" είναι τεράστιος: η Ιταλία του 14ου αιώνα, αλλά και ιστορίες εμπνευσμένες από την αραβική ή την περσική λογοτεχνία, εμποτισμένες με το πνεύμα του συγγραφέα τους και του κόσμου που εκείνος τόσο καλά γνώριζε.

Ο Ντάντε Αλιγκιέρι (Δάντης) είναι η εμβληματική φυσιογνωμία του 15ου αιώνα στην Ιταλία. Γεννήθηκε ανάμεσα στο 1292 και το 1293 και καθιέρωσε το περίφημο "γλυκύ νέο στιλ" ("dolce stil nuovo") στο έργο του "Θεία Κωμωδία" (Divina Comœdia). Η Θεία Κωμωδία διαιρείται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος, καθένα εκ των οποίων αποτελείται από 33 ωδές (canti). Η Θεία Κωμωδία υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό ποίημα στην οποία έγινε χρήση συγκεκριμένης ενδεκασύλλαβης ρίμας. Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι στην Κόλαση, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης ήταν τριάντα πέντε ετών. Ο Δάντης καταδίκασε στον όγδοο κύκλο της Κολάσεως όσους μοναχούς ή κληρικούς υπέπιπταν στο αμάρτημα της σιμωνίας, δηλαδή της χειροτονίας ή προαγωγής τους σε εκκλησιαστικό αξίωμα, με προσφορά οικονομικών ανταλλαγμάτων. Άλλοι συγγραφείς όπως ο Νικολό Μακιαβέλι και ο Έρασμος, καταδίκασαν την πρακτική αυτή αρκετούς αιώνες αργότερα.